Hic sunt leones. Dark Sun Creature Catalog.

Minęło 15 lat odkąd po raz ostatni oficjalny dodatek do Dark Sun ujrzał światło dzienne. Nom i doczekaliśmy się. Po tylu latach mamy znów Dark Sun, tym razem do czwartej edycji dedeków. Niestety z przyczyn techniczno-wysyłkowych setting opisujący spalony świat Athasu dotarł w moje ręce dopiero dzisiaj. Natomiast Creature Catalog mam już od kilku dni i zdążyłem się z nim w międzyczasie zapoznać. Nie omieszkam podzielić się wrażeniami.

Do rąk dostajemy solidnie wydane 144 strony w twardej oprawie, kolorze, na półmatowej kredzie, szyte i klejone. Standard w czwartej edycji. Strona edytorska jest identyczna jak w pozostałych produktach Czarnoksiężników z Wybrzeża i nie można jej nic zarzucić. Podręcznik jest przejrzysty i przyjemny w użytkowaniu.

Okładkę zdobi Borys z Ebe zwany Rzeźnikiem w asyście garstki szkieletów. Komentarz na okładce obiecuje nam dwieście potworów. Jednak w rzeczywistości mamy tu do czynienia z pięćdziesięcioma trzema grupami bestii i opisem 13 mniej lub bardziej ważnych NPC'ów, plus poplecznicy i różne wariacje na temat podstawowej wersji danego stwora.

Pierwsze sto stron to wspomniane bestie. Wliczając Borysa Rzeźnika, który stracił przydomek rzeźnika krasnoludów. Dowiadujemy się z jego opisu, że tajemnicze Ebe, to obecne Ur Draxa w Dolinie Pyłu i Ognia. Dziwi trochę, że tak potężny i unikatowy NPC pojawił się w menażerii, a nie części opisującej ważne postaci Athasu. Potwory dobrane są sensownie z do tej pory publikowanych do DS (mam tu na myśli oficjalne dodatki z lat 90'). Osoby zaznajomione z pustyniami Athasu nie znajdą tu nic nowego. Kilka zaś typowych dla tego świata monstrów zostało zaadoptowanych już wcześniej do edycji 3. i 3.5 i pojawiło się w Monster Manualach. Reszta to wirujące kłęby kłów i łusek, tak charakterystyczne dla spokojnych pustkowi wokół Tyru.

Opisy są krótkie i rzeczowe, obrazowe, a co za tym idzie poruszające wyobraźnię i dające wyobrażenie jak wprowadzić dane stworzonko na sesję. Podobnie grafiki, jak zwykle bardzo dobrej jakości. Jedynym potknięciem jest tu powrót do pierwszoedycyjnego wyglądu mekillota, który przez to jawi się jak uśmiechnięte skrzyżowanie bochenka chleba z kretem, albo inny pokemon. A szkoda, bo Wanderers Journal w drugim boxed secie przedstawia je jako przyzwoicie wyglądające 'triceratopsy'. Pojawiły się też kosmetyczne zmiany półgiganci to teraz goliaty, a dragonborn stali się dray.

Boli brak charakterystycznych dla tego uniwersum nieumarłych. Zniknęła kaishargha, jej miejsce zajął klasyczny licz. Krasnoludzka banshee i elfi dune runner, to obecnie wariacje zmory.

Po stu stronicowej liście bestii następuje dwadzieścia na których pobieżnie mamy opisanych królów-czarnoksiężników wraz z templarami. Oraz elfią złodziejkę-zwiadowcę, handlarza niewolników, przywódcę domu Tsalaksa z Tyru i przykładowego przywódcę bandy najeźdźców.

Ostatni rozdział, na kolejnych dwudziestu stronach, podpowiada jak dopasować menażerię z innych monster manuali do realiów Athasu. Podając nam cztery wzorce (użycie piaskowego rekina jako przykładu, to w moich oczach porażka i niezamierzona śmieszność): bestii nasyconej żywiołem, trenowanej na arenę, psionicznej i zniekształconej przez słoneczny żar. Mamy tu listę nowych zdolności do wykorzystania. Książkę zamyka, oprócz obszernego indeksu pod kątem skali wyzwania bestii, opis typów terenu oraz ich wykorzystania w taktycznej rozgrywce. Znalazły tu miejsce kilka stworów (przede wszystkim roślin), które w bestiariuszach do 2. edycji były pełnoprawnymi monstrami.

Czy rzecz warto kupić? Jeśli prowadzicie lub zamierzacie prowadzić Dark Sun na mechanice 4. edycji, to jest to pozycja obowiązkowa. Rzecz jest czytelna i konkretna, łatwo znaleźć interesujące nas informacje. Nie ma przeładowania zbędnymi danymi. Do tego opis terenu i NPC'ów z pewnością znajdzie zastosowanie, a klimatyczne wstawki obrazujące monstra zainspirują.