Nie będę ukrywał, że ostatnimi czasy zacząłem spełniać marzenia czasów młodości (uff, zabrzmiało jak bym dobijał co najmniej setki) i uzupełniać na półce tytuły, które z różnych powodów uważałem i nadal uważam za godne posiadania. Jednym z nich jest Mutant Chronicles. Nie byłem i nie zanosi się, że zostanę, fanem bitewniaków. Epickie bitwy z użyciem niezliczonej rzeszy skrzętnie pomalowanych figurek rozstawionych na równie skrzętnie pomalowanych makietach nigdy mnie nie pociągały. Talentu do dobierania barw, cierpliwości i precyzji niczym chińscy malarze figurek (sic!) z Kinder Niespodzianek po prostu nie posiadam, do tego dochodzi uczulenie na tworzenie styropianowych makiet. Rozrywki szukam gdzie indziej i tak jak filatelista z wędkarzem tak i ja z miłośnikami ołowianych krucjat niewiele mam wspólnego. Kroniki Mutantów natomiast zawsze mnie pociągały, szczególnie dzięki sporemu wsparciu i obecności na łamach świętej pamięci Magii i Miecz. Zapadły mi w pamięć przyzwoitej jakości graf
Never before have so many people, with so little to say, said so much to so few (about RPG)