Dosłownie przed chwilą na ekrany wszedł Transformers: the dark of the Moon. Przy okazji wolnej soboty wybrałem się do Cineworld rzucić okiem na nowy produkt ze stajni Bay'a. Tym razem w 3D. Od razu wyjaśnię, tego filmu nie ma sensu oglądać inaczej niż w kinie, i w 3D.
Pretekstową fabułę można streścić w jednym zdaniu – Kolejne starcie Decepticonów z Autobotami. Tym razem o znalezisko z rozbitego na księżycu wraku. Otwierająca scena powala klimatem jak z dobrego technothrillera by po chwili zwolnić i przedstawić bohaterów. Ot mamy młodego chłopaka, który skończył college i od trzech miesięcy szuka bezskutecznie pracy oraz jego nową, powalającą urodą dziewczynę, której szef jest obleśnie bogaty, i ku zwiększeniu frustracji głównego bohatera, wygląda na zainteresowanego nią nie tylko na gruncie zawodowym. Potem już wybuchy wybuchy i jeszcze raz wybuchy. Bay jak dobry rzemieślnik raczy nas dokładnie tym czego od niego oczekiwaliśmy:
Choć humor zdecydowanie złagodniał. Nadal sporo tu głupawych gagów sytuacyjnych w których LeBouf jest niezły, ale zdecydowanie mniej sprośności.
Transformers: Dark of the Moon jest zdecydowanie lepszy niż poprzednie Revenge of the Fallen. Oczywiście nadal nie ma czego oczekiwać od scenariusza, który jest po prostu pretekstowy i służy jedynie pokazaniu uroczych kobiet, samochodów i tłukących się po łbach robotów. Kuleje też w kilku miejscach, szczególnie jeśli idzie o dialogi (na przykład Sentinel Prime posiada wiedzę której nie powinien). Aktorzy grają na przyzwoitym poziomie i nie męczą nawet biorąc pod uwagę z jakim materiałem pracują. Jedna rzecz mi nie pasowała w batalistycznych scenach w Chicago, w Carly - nowej pannie Sama Witwicky'ego. Jak się okazało w jednych ujęciach ma na sobie płaskie obuwie, by chwilę później biegać na obcasie!
Podobnie krótka scena w Czernobylu, który wygląda jakby cały Prypeć został upakowany na stu metrach kwadratowych. Wygląda to w stylu: Widziałem, to w telewizji, chcę to mieć w moim filmie. Podobnie było z wrzuceniem scen szybowania, które po prawdzie są niezłym pretekstem do pokazania panoramy miasta ogarniętego wojną.
Oczywiście CGI zachwyca i dostajemy go całe mnóstwo. Twórcy takich filmów jak Battle: Los Angeles czy Skyline mogą się tylko uczyć.
Film jest banalny i głupawy, ale to jak Bay pracuje kamerą, to jakie robi ujęcia. Jak kadruje. Kompozycja. Jest po prostu na najwyższym poziomie. Z powodu zboczenia, poniekąd, zawodowego nie mogłem przestać się zachwycać ile uroku potrafi wycisnąć z banalnych niekiedy scen i jak komponuje kadry. Film wizualnie zachwyca i tyle.
Kto lubi ten pójdzie i bez mojej rekomendacji. Kto nie lubi, niech nie oczekuje, że Bay się nawrócił na (pseudo)intelektualne, hipsterskie, pierdzenie w kinie. Jak ktoś lubi dobre zdjęcia, to się zakocha. Stąd i wysoka ocena, bo obiektywnie film nie powala, ale ma swoje momenty.
7,5/10
Komentarze
Prześlij komentarz